Rozdzial 32

Pamiętajcie o hashtagu #ScarredPL na Twitterze :)

Z góry przepraszam za wszystkie błędy.

Fabian's POV

    Złamana ręka i obolałe plecy... tak, to do bani.
Funkcjonowanie bez sprawnej, lewej kończyny, to zdecydowanie nowe wyzwanie, ale patrząc optymistycznie - mogło być gorzej. Mogłem stracić czucie w ręce, mogłem całkowicie stracić tą rękę.

Mogłem umrzeć.

    Moja mama wciąż dzwoniła do mnie każdego dnia, a tata typowo do niej dołączał. Przynajmniej przekonałem ją, że jestem w stanie normalnie chodzić do szkoły. Miała zamiar zabrać mnie do domu na kilka tygodni, ale postawiłem na swoim.
    W międzyczasie, Nina stała się cichsza niż zazwyczaj - to o czymś świadczyło. Nie 'rozmawiała' ze mną przez prawie cały tydzień, ale czułem na sobie jej wzrok, gdy wykonywałem proste, codzienne czynności. Gdy czasami miałem z czymś zwyczajnym problem - co poprzez złamaną rękę, stawało się nie lada wyzwaniem, zdarzało się, że podchodziła i pomagała mi, a po tym wracała do swojego wcześniejszego zajęcia, nawet na mnie nie patrząc, a w szczególności na mój gips.
    Zdaje mi się, że nie spojrzała na ten gips ani jeden raz, odkąd wróciłem. Nie naciskałem, aby przebywała więcej wśród ludzi - miała za sobą kilka ciężkich tygodni i zmagała się z wieloma rzeczami. To zrozumiane i spodziewałem się tego.

    Ale ten wieczór. Wieczór, w którym mnie przytuliła, pozwoliła, abym to ja ją przytulił, abym mógł oprzeć podbródek o jej głowę, gdy wtuliła się we mnie siedząc na kolanach.
Oh, ten wieczór powtarzał się w moich snach. Powracałem do tego momentu w moich myślach bez ustanku pamiętając to, jak automatycznie się uśmiechnęła, gdy oparła głowę o moją klatkę piersiową. Zrobiła to tak naturalnie, że wyglądało to jakby nawet nie zorientowała się co robi.
Zakochiwałem się w niej, mocno, szybko i nie miałem mocy, aby to powstrzymać

- Fabian - powiedział Mick, pstrykając palcami przed moją twarzą - Dalej facet, musimy iść na siłownię. Zajęczałem
- Po co?
- Musisz ćwiczyć mięśnie pleców w ramach rehabilitacji i mam się tam spotkać z Amber i Niną - zerknął na mnie, czekając na moją reakcję, której się pewnie spodziewał
- Niną? - powtórzyłem zdezorientowany - Ona idzie na siłownie? Nie wydaje mi się, aby kiedykolwiek tam była. Dlaczego miałaby iść teraz?

Uśmiechnął się szeroko
- Musisz przyjść, aby się dowiedzieć.

X

Nina's POV

- Idziemy dzisiaj na siłownie - oznajmiła Amber, zadowolona opadając na swoje łóżko - Idziemy to oznacza, że ty i ja

Po co mam iść na siłownie?

    Nigdy nie lubiłam miejsc takich jak siłownia, szkoła czy biuro. Siłownie zawsze były przepełnione spoconymi ludźmi i zapachem potu. On zawsze mówił moim nauczycielom, że mam okropną kondycję i najmniejszy wysiłek doprowadza mnie do mdlenia. Załatwił też fałszywe zwolnienie lekarskie - nie mógł ryzykować, aby ktoś zobaczył moje blizny, co było nieuniknione w krótkich spodenkach i bluzce z krótkim rękawkiem.
To była jedna z niewielu rzeczy, za które byłam mu wdzięczna.
- To niespodzianka - odpowiedziała, patrząc na mnie podstępnie. Wiedziała, że nienawidzę niespodzianek. Widząc moje zwątpienie, westchnęła
- No dalej, Nino. Proszę? Dla mnie? - poddałam się

Dobra

Pisnęła z radością i wstała
- Dziękuję! Spodoba ci się. Chodźmy, on już czeka!

Kto cze-

Chwyciła mnie za rękaw i zmusiła do wstania nie dając mi dokończyć pisać.

X

    Skrzywiłam się, gdy tylko weszłam do siłowni. Tak jak pamiętałam - gorąco i duszno. Ludzie byli w każdym zakamarku. Miejsce samo w sobie prezentowało się ładnie - wszystko było podzielone na sektory, a za oknem można było dostrzec ludzi biegających po torze. Amber doprowadziła mnie do sektora z workami treningowymi. Nie zauważyłam Micka i Fabiana, dopóki nie dostrzegłam znaczków na gipsie Fabiana

    Każdy podpisywał się na jego gipsie i coś rysował. Ogromne, różowe serce Amber było chyba widoczne na kilkanaście metrów. Ja nie podpisałam się i nikt nie musiał pytać dlaczego. Ledwo mogłam na to patrzeć, a co dopiero podpisać. Gips sam w sobie jest moim podpisem
- Dobrze, że jesteście - powiedział Mick, uśmiechając się. W tamtym momencie, Fabian obrócił się w naszym kierunku i najwidoczniej był zaskoczony naszą obecnością.

    Amber, która wciąż trzymała mnie za ramię, jakbym miała odbiec przy najbliższej okazji - co wcale nie było wielkim kłamstwem  - również szeroko się uśmiechnęła.
- Ledwo udało mi się ją namówić, aby przyszła, ale udało się. Znasz mnie, potrafię namówić każdego, do zrobienia wszystkiego.
Nikt nie mógł temu zaprzeczyć, zdecydowanie nie ja. Zmanipulowała mnie już do zbyt wielu rzeczy.

- Czy łaskawie mogłabyś powiedzieć mi, dlaczego ona tutaj jest? - zapytał Fabian - Mick nie chce mówić, a patrząc na minę Niny, ona sama nie wie co tutaj robi
    Mick klasnął w dłonie tak głośno, że podskoczyłam. Fabian rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie, po czym Mick sam spojrzał na mnie z przeprosinami wymalowanymi na twarzy. Czekał jeszcze chwilę, aż wszyscy skupiliśmy na nim uwagę.
- Nina zacznie ćwiczyć. Ze mną.

    Prawie odezwałam się poprzez napływ ekstremalnej niechęci i tak jak kilka dni temu, wszyscy osłupieli tak jak ja, gdy otworzyłam usta. Jak najszybciej je zamknęłam, ale moja reakcja dała im już moją odpowiedź.
- No co ty Nino, będzie zabawnie! - Nawet ona zawahała się mówiąc to - Dobrze, może nie, ale musisz nabrać kondycji. Musisz wiedzieć, jak się obronić.
    Zesztywniałam na samo słowo obronić i spojrzałam na Micka. To, że każdy z Anubisa wiedział chociaż trochę o mojej przeszłości, było dla mnie nie do pojęcia, nawet, jeśli większość nie wiedziała, kto jest sprawcą wszystkiego. Mick nie był wcale zaskoczony i wciąż się uśmiechał.
    Miałam z nim najsłabszy kontakt, nawet słabszy niż z Alfie'm, którego ponadprzeciętna ilość energii po prostu mnie przezwyciężała. Mick za to był za duży i zbyt mocno wysmortowany. Czułam się bezsilna tylko na niego patrząc.

Teraz mam spróbować uderzyć tego kolesia?
Po moim trupie.

- Amber, może powinnaś to przemyśleć? - Zapytał Fabian, widząc moją reakcję - Nina nie jest osobą, która uderzyłaby ten worek, a co dopiero kogoś. Już i tak zmaga się teraz z wieloma sprawami.

Takie jak poczucie winy za prawie doprowadzenie cię do śmierci - wyszeptał głos w głowie, ale nawet tam, gorzki ton był bardzo wyraźny.

- Musi się przemóc. Musi wiedzieć, jak się bronić - syknęła Amber - Co jeśli on posunie się za daleko i ją zabije, bo nie potrafiła się obronić? Jak będziesz się czuł, idąc na jej pogrzeb?
Fabian wstał wściekły
- Nawet nie waż się sugerować, że nie będę jej bronić do ostatniej sekundy, Amb...-
- Czy przestaniecie mówić o Ninie, jakby jej tutaj nie było i dacie zdecydować jej samodzielnie? - zasugerował Mick i spojrzał na mnie. Gdy Fabian i Amber się uspokoili, posłałam mu lekki uśmiech pełen wdzięczności.
- Chcę, aby czuła się komfortowo. Była zmuszona już do zbyt wielu rzeczy w swoim życiu.
- On ma rację - przyznał Fabian
- Przepraszam Nino - wymamrotała Amber rumieniąc się i spuszczając głowę.
Mick podniósł pytająco brew
- Więc Nino, spróbujemy, czy nie? - przez chwilę zastanawiałam się, po czym wyjęłam notes z tylnej kieszeni spodni.

Nie chce robić czegoś, co wiąże się z biciem lub kopaniem.

- Zamiast tego, możemy biegać - zasugerował - Bez dotykania i przemocy, a podbuduje twoją kondycję - Zawahałam się przed odpowiedzią i spojrzałam na niego niepewnie - Co?

Nie chcę być sama  z tobą.

Bałam się, że poczuje się obrażony, ale tylko przytaknął.
- Amber, Fabian. kto z was chciałby dołączyć?
Amber parsknęła
- Mnie się o to pytasz? Mnie?
- Ja chciałbym, ale lekarz powiedział, że muszę ograniczyć tego typu rzeczy, aby nie narazić się na kolejny uraz.
- Sugerując, że Nina wolałaby, aby była to dziewczyna - szybko przytaknęłam na jego słowa - Jestem pewien, że Patricia, Mara lub Joy dołączą. Tata Mary był atletą, dużo wie na ten temat. Może i nie jest wyśmienita w bieganiu, ale mogłaby pomóc w teorii.
Przegryzłam wargę.

Jeśli ona się zgodzi, to ja też.

Amber rozpromieniła się.
- Porozmawiam z nią później. Jestem przekonana, że z chęcią dołączy.
- Dlaczego nie chcesz poćwiczyć z workiem treningowym? Przecież nie odwzajemni uderzenia - skomentował Mick

Nie lubię przemocy. Nawet jeśli to worek treningowy.

- No dobrze. Daj mi znać, gdy zmienisz zdanie - przerwał i wyjrzał przez okno - Chcesz zobaczyć bieżnie? Fabian i Amber mogą iść z nami.
    Wyszłam na zewnątrz bez odpowiedzi, pozostawiając wszystkich, aby poszli za mną. Poczułam na twarzy przenikliwy chłód i mocniej otuliłam się swoim płaszczem. Mick był w szortach i w bluzce z krótkim rękawem, a nawet nie zadrżał. Wyszczerzył się, wiedząc o czym myślę.
- Nic mi to nie robi, jestem od dawna przyzwyczajony

    Spojrzałam na ogromny tor. Jak daleko mam biec po tym czymś? Jak długo? Moje nastawienie musiało być widoczne na mojej twarzy, ponieważ Fabian zaśmiał się pod nosem.
- To nie jest takie długie, na jakie wygląda.
- Jedno kółko - oznajmił Mick - 400 metrów. Spróbuj zmieścić się w ośmiu minutach. Start!

Pobiegłam

X

Po 5 minutach, wiedziałam, że słowa Fabiana były czystą prawdą. Nie jest to takie długie, jak myślałam.

Jest o wiele dłuższe.

    Po 10 minutach, praktycznie przewlekłam się przez linię mety nie wiedząc jak zwolnić oddech. Moje nogi były jak z waty. Czułam się, jakbym przebiegła maraton a Mick tylko podniósł brew na mój widok.
- Cóż - zaczął powoli - To może być trudniejsze, niż myślałem.
To oczywiste
- Musimy ułożyć plan zajęć, jeśli chcesz nabrać kondycji. Kiedy ostatnio przebiegłaś chociaż 2 kilometry? Kiedy ostatnio miałaś w ogóle WF? - zapytał. Ledwo byłam w stanie wyjąć notes, a co dopiero napisać cokolwiek.

Nigdy. 

- Nigdy? - powtórzył i zajęczał - Jezu, to będzie ubaw.

Przepraszam. Nie chciałam ci niczego utrudniać. 

Podniósł brew i potrząsnął głową
- Więc to miałeś na myśli - wymamrotał pod nosem, spoglądając na Fabiana, który tylko lekko zaśmiał się i skinął.
Mick widząc moje pytające spojrzenie, tylko się wyszczerzył
- Oh, nic takiego. Tylko coś, co powiedział mi kiedyś Fabian. Więc, jeśli Mara się zgodzi, chciałbym zacząć z dwoma treningami w tygodniu. Jakie dni pasują ci najbardziej?

Wtorek i czwartek?

- Mi również pasuje idealnie - podniósł rękę, abym mogła przybić mu piątkę i zrobił to na tyle szybko, abym mogła się przestraszyć i cofnąć o krok. Natychmiast spuścił rękę i po raz kolejny posłał mi przepraszające spojrzenie
- Przepraszam. Nie mieliśmy wcześniej ze sobą zbyt dużo kontaktu. Będę musiał się przyzwyczaić - otrząsnął się i skierował ku drzwi siłowni nie czekając na odpowiedź.

- Napij się wody i zjedz jabłko. Przyda ci się.

X

   Gdy wróciłam do domu, napiłam się wody i zjadłam jabłko, rytm mojego serca wrócił do normy. Poszłam do pokoju i uśmiechnęłam się do Amber, która porządkowała przybory do włosów i rozmawiała z Marą. Obie natychmiast przerwały konwersację.

- Nino, usiądź - zarządziła Amber, wskazując na krzesło ustawione przed ogromnym lustrem. Pod krzesłem, było rozłożone jakieś stare prześcieradło a na toaletce, były ustawione różne kosmetyki do włosów i szczotki.  Spoglądałam raz na nią, raz na krzesło.

Po co?

Bo nadszedł czas, na obcięcie włosów.

Nie. Zdecydowanie nie.

- Tak. Siadaj - potrząsnęłam głową i z przerażeniem spojrzałam na nożyczki, które trzymała w dłoni. Rozszyfrowała, na co się patrzę i zajęczała znużona,
- Daj spokój. Jeśli boisz się mnie, że ciebie skrzywdzę, to nie masz o co. Jeśli martwisz się o swoje włosy, to przysięgam, jestem w tym dobra. Zajmuję się włosami Mary od lat.
Mara pomachała ręką i wyeksponowała ruchem głowy swoje zadbane, czarne włosy.

Nie chodzi mi o żadną z tych rzeczy

Cóż, może jej pierwsza sugestia miała coś w sobie, ale to nie był główny powód.
- No to o co chodzi?

Nie chcę ładnie wyglądać

- Wyglądasz ładnie nawet z takimi włosami, Nino. I nie chcę robić tego dla ładnego wyglądu, tylko dla zdrowia. Masz sporo rozdwojonych końcówek, co hamuje odpowiedni wzrost włosów. Nie będę ich obcinać, mając na myśli upiększanie. Proszę? - Zastanawiałam się, przegryzając dolną wargę.

Niech będzie

- Yay! - uradowała się - W porządku, usiądź. To będzie wspaniałe - Posłusznie usiadłam i z uwagą przyglądałam się odbiciu w lustrze. Zauważyła to i uśmiechnęła się.
- Zrelaksuj się. Najpierw tylko rozczeszę je. Na razie bez nożyczek.
Dotrzymując słowa, chwyciła tylko szczotkę.

- Dlaczego płaczesz, kochanie? - wyszeptał ktoś do mojego ucha. Głos był delikatny i damski.

- Tęsknie za tatusiem - odpowiedziałam cicho. Szczotka na chwilę zatrzymała się w moich włosach, a po chwili znów zaczęła przeczesywać falowane kosmyki. Kobieta westchnęła.

- Też za nim tęsknię skarbie, ale teraz mamy ojczymusia - jej głos stał się cieplejszy, gdy użyła nazwy, którą dla niego wymyśliłam - I będzie się nami opiekował i kochał nas, tak mocno jak tatuś, okay?

Przetarłam oczy i westchnęłam 

- Okay - na mojej twarzy zajaśniał uśmiech - Przynosi mi słodycze. Psepysne słodycze.

- O tak - zaśmiała się, ale po chwili jej śmiech ucichł i znów zaczęła rozczesywać moje włosy. Zamknęłam spokojnie oczy, ale ponownie sie odezwała - Wiesz, że nigdy ciebie nie opuszczę, prawda? Nie tak jak tatuś. Będę przy tobie na zawsze.

- Tak - wyszeptałam i przytaknęłam - Kocham cię mamusu.

Zbliżyła usta do mojej głowy.

- Też cię kocham, Nino. Zawsze.

    Gdy powróciłam to rzeczywistości, miałam w oczach łzy a obie dziewczyny przyglądały mi się uważnie. Szczotka tkwiła w moich włosach bez ruchu.
- Nino? Wszystko dobrze? Nie musimy tego kontynuować, jeśli boisz się tak bardzo, że płaczesz....

Nie, jest w porządku. Tylko wspomnienie. Dobre wspomnienie.

    Tylko wspomnienie, którego nigdy nie pamiętałam. Skąd to przyszło? Dlaczego? Zawsze pamiętałam tylko szczotkę przeczesującą włosy, a nie słowa które przy tym padły. Nawet nie pamiętam twarzy ojca i z trudnością przypominam sobie, jak wyglądała mama.
- Czas na nożyczki, Nino - oznajmiła ostrzegawczo Amber. Wszystkie moje mięśnie sie napięły, co nie umknęło uwadze Amber.
- Chcesz, aby Fabian był przy tobie do pomocy? - zapytała - Ufasz mu najbardziej z nas wszystkich. Nie obrażę się, obiecuję.

    Oh tak, wiedziałam, że obecność Fabiana mogłaby pomóc mi przezwyciężyć moje lęki ale jak diabli mam zamiar go o to prosić. Nie po tym wszystkim, przez co musiał przeze mnie przechodzić. Potrząsnęłam głową i zmusiłam się do relaksu, ignorując chaos w mojej głowie.
- Dobrze. W takim razie, zacznę od podcinania końcówek, a ty masz myśleć o szczeniaczkach, tęczy, wtulaniu się w Fabiana czy o czymkolwiek innym, co cię uspokaja - Uśmiechnęła się chytrze, widząc moją zszokowaną reakcję.
- Okay? Okay - chwyciła część moich włosów i bez dalszej dyskusji, zaczęła obcinać.

    Obcięte kosmyki opadały na materiał rozłożony pod krzesłem. Lok za lokiem. Nigdy nie spuściłam wzroku z odbicia w lustrze i z nożyczek. Byłam do tego tak zdeterminowana, że chyba ani razu nie mrugnęłam. Łzy zbierające się w kącikach, potwierdzały tylko moje przypuszczenia. Teraz, moje oczy były ostatnią rzeczą, na której się skupiałam; gdy do gry wchodziły nożyczki, będące tylko kilka centymetrów od mojego gardła.
    Gdy wydawało się, że skończyła obcinanie, przeszła do grzywki, która już dawno odrosła. Gestem poprosiłam ją, aby przerwała.
- Co?

Co robisz?

Zawahała się
- Chciałam dodać do stylizacji grzywkę. Grzywkę na bok. Widzę, że kiedyś już ją miałaś. Sekcja włosów jest idealnie do tego wydzielona. Pomyślałam, że spodobałoby ci się, skoro tak lubisz się ukrywać.... mogłabyś to robić za swoimi włosami, a nie zamknięta w pokoju - Spojrzała na mnie z oczyma przepełnionymi nadzieją i pierwszy raz odkąd chwyciła nożyczki, uśmiechnęłam się.

Tak, poproszę.

    Pięć minut później, wygoniła mnie jak najprędzej do łazienki a po 15 kolejnych minutach, wróciłam do pokoju z mokrymi włosami i czystym ciałem. Na toaletce przede mną, położyła suszarkę. Spojrzałam niepewnie na urządzenie.
- Nigdy wcześniej nie używałaś suszarki? - zapytała z zaskoczoną pasją w głosie. To w końcu jest Amber - Co było alternatywą przez te wszystkie lata?

Pozwalałam, aby schły naturalnie.

Potrząsnęła głową i wzięła do ręki suszarkę.
- Schnęły naturalnie - wymamrotała jakby było to największe przestępstwo, jakie mogłam popełnić - Bez komentarza
    Włączyła suszarkę. Jeszcze kilka miesięcy temu, ten dźwięk wystraszyłby mnie na śmierć, ale przyzwyczaiłam się do Amber suszącej sobie włosy po drugiej stronie pokoju, więc nawet się nie ruszyłam. Za to nagłe ciepło buchające w moje włosy, to coś nowego, ale siedziałam w spokoju radząc sobie z tym.
Przyglądałam się, jak ciężkie, mokre włosy, zmieniły się w zwiewne, delikatne fale opadające na ramiona i sięgające do połowy pleców.

    Wyłączyła urządzenie i przeczesała włosy jeszcze kilka razy, nie zapominając o grzywce, która opadała na bok, przysłaniając nieco czoło i oko, ale nie zasłaniała całkowicie. Mara, która siedziała nadal na łóżku, szeroko się uśmiechnęła.
- Wyglądasz pięknie Nino

    Sięgnęłam ręką, aby dotknąć włosów, które pewnie dzięki suszarce, były teraz znacznie gładsze. Ledwo poznawałam siebie, mimo, że Amber nie zmieniła dużo, tak jak obiecała. Były 2 lub 4 centymetry krótsze i zmianą była grzywka, lecz główną zasługą była odpowiednia opieka nad nimi.
- Podoba ci się? - zapytała pełna nadzieji. Mara wbiła we mnie swój wzrok, gdy nie odpiwiedziałam
- Nino?
- Tak - wyszeptałam tak cicho, że ledwo było słychać. Jakoś i tak to usłyszały, bo obie wytrzeszczyły oczy z zaskoczenia - Tak, podoba sie.

X

    Pół godziny zajęło Amber namówienie mnie, abym poszła na dół. Ostatecznie, zeszłam wolnym krokiem po schodach. Nie byłam pewna, czego bardziej się bałam - tego, że wszyscy polubią nową fryzurę, czy tego, że nie
Nadszedł czas, aby się dowiedzieć.

    Wszyscy byli w salonie. Gdy weszłam do pomieszczenia, Joy szturchnęła Fabiana i wskazała na mnie. Zajęło mu chwilę, aby podążyć wzrokiem za jej palcem, ale gdy tak się stało, jego szczęka opadła.
- Jasna cholera - rzucił nieświadomie i wszyscy skierowali swoją uwagę ku mojej osobie. Patricia szeroko się uśmiechnęła, komentując to, jakim cudem Amber zdołała mnie do tego namówić. Jerome upomniał Fabiana, że powinien otrzeć ślinę z brody, po czym szybko oberwał w tył głowy od Joy.
    Fabian wstał oszołomiony i podszedł bliżej. Spojrzałam na niego nerwowo; uśmiechnął się i schował jeden z moich opadających kosmyków za ucho
- Nino, nigdy nie widziałem cię piękniejszej niż teraz - poczułam żar na policzkach i odwróciłam na moment wzrok, przegryzając wargę. Oślepił mnie flesz, a po chwili zorientowałam się, że to aparat Joy, ujmujący tą chwilę. Moje policzki stały się jeszcze bardziej czerwone o ile było to możliwe, a Fabian uśmiechnął się szerzej,
- To aż prosi się o uczczenie. Co myślicie, aby...-

Ktoś zapukał do drzwi.

Trudy, która cały czas się nam przyglądała, wstała z krzesła
- Otworzę! - wyjrzała przez judasza i otworzyła drzwi - Mark! Co za niespodzianka.

Poczułam okropny ścisk w brzuchu.
O nie.

Mark przeszedł przez próg domu, jakby podawał się za jego właściciela, ubrany odświętnie. Uśmiechnął się do niej czarująco.
- Dzień dobry, proszę pani. Wpadłem tutaj po...-
- Mark - głos Fabiana był równie zimny, jak jego spojrzenie - Co tutaj robisz?
Bicie mojego serca nabrało szybszego tempa. Zapomniałam o mojej randce. Jak mogłam? Dlaczego musiało to przytrafić się dzisiaj?

To jest sen. Obudź się. Obudź się
Nie obudziłam się

- Nie słyszałeś? - zapytał, zadowolony z siebie. Podszedł do mnie i chwycił za rękę. Ledwo powstrzymałam siebie od wzdrygnięcia - Nina i ja wychodzimy na kolację.

Cisza okazała się być zbyt głośna.

    Amber opadła szczęka. Joy prawie upuściła aparat na podłogę. Mara i Patricia zaparły dech w piersiach. Jerome, Alfie i Mick wyglądali, jakby Mark oszalał. I Fabian, biedy Fabian, wyglądał jakby jego świat zmienił się w koszmar i modlił się, aby mógł się wybudzić. Przerzucił swój wzrok z Mark'a, na mnie
- Nino? - wyszeptał - To prawda?
Z ogromnym bólem w sercu, przytaknęłam.

- Obcięłaś włosy na naszą randkę? - Zapytał Mark z szerzącym się uśmiechem. Po tym zrobił coś, co tylko pogorszyło sytuację. Chwycił kilka kosmyków, podobnie jak tydzień wcześniej, ale tym razem z trudem powstrzymałam się od skwaszonej miny - Podoba mi się
     Uśmiech na jego twarzy był srogi. Wiedział, co robi ze mną oraz z moją przyjaźnią z Fabianem
- Cóż, zdaje mi się, że powinniśmy już iść. Pizza już woła nasze imiona - uśmiechnął się do wszystkich zwycięsko, jakby wygrał jaką grę, a ja jestem jego medalem, który może sobie powiesić na szyi - Miłego wieczoru wszystkim!

    Ostatnią rzeczą, którą widziałam przed obróceniem się i wyjściem, była twarz Fabiana, która sama za siebie mówiła, o poczuciu zdrady. Jedyne co po tym nastąpiło, to chłodne powietrze szczypiące w policzki i śmiech Mark'a podczas gdy szliśmy wzdłuż chodnika. rozpoczynając prawdopodobnie jeden z najgorszych wieczorów mojego życia.

XXX

Większość z Was w tej chwili

Ja teraz

Dzień dobry! Cóż za piękne zakończenie! Haha, nie. Wiem, że co najmniej 2 osoby nastawiały się iż ta randka nie wypali. Niespodzianka! 

Szczerze, to nie wiem co dalej napisać...

Kończą mi się ferie, błagam, chcę teraz przeskoczyć do Wielkanocy lub majówki. W pierwszym tygodniu nic nie tknęłam, jeśli chodzi o tłumaczenie, ale w drugim... Skończyłam dzisiaj 37 rozdział *bije sobie sama brawo*

Teraz przyszedł czas na mały ochrzan. Trochę przykro mi się zrobiło, gdy przez pierwszy tydzień nie pojawił się żaden komentarz. Dopiero w połowie drugiego, pojawiły się 2. Wyjątkowo sytuację uratował Wattpad, bo tam 4. Wiecie, że to wiele dla mnie znaczy i proszę, wystarczy mi jedno słowo w komentarzu, naprawdę. Chcę wiedzieć dla kogo zarywałam nocki przez ostatnie 5 dni. Na szczęście, ewentualną motywacje dało mi kilka kochanych osóbek, które zainteresowały się i zaczęły czytać :)

Następny rozdział:  12/03/16

A co w nim? Przebieg randki i coś ważnego, przełomowego, czego Wam nie zdradzę teraz. Chyba, że...

6 komentarzy = spojler!

Wezmę się dzisiaj za 38 rozdział. Przyda się popcorn, omg. I wcale nie mam na myśli czegoś śmiesznego. Wręcz przeciwnie... trochę boje się Waszej reakcji na niektóre przyszłe rozdziały. Zbliża się koniec początku

Proszę, komentujcie x

Rozdział 31

Nina's POV

    Spojrzałam na list, który wypadł z moich zamarłych dłoni, nie będąc w stanie schylić się i go podnieść. Nie chciałam go dotykać. Nie chciałam ponownie czytać jego gróźb.

Oczekuj konsekwencji przy najbliższej okazji.
Może z nim również powinienem porozmawiać. 
Spodziewam się, że zadzwonisz... albo pożegnasz się z tą swoją kochaną szkołą
Może Boże Narodzenie?

    Sama nie wiem jak, ale chwilę później znalazłam się na podłodze zwinięta w kulkę. Mój oddech był zbyt szybki. Dłonie zbyt mocno się trzęsły. Zaczęłam zastanawiać się, czy jest to już atak paniki. Po raz pierwszy nie byłam w stanie stwierdzić.
    Ma zamiar mnie skrzywdzić. Ma zamiar przylecieć na Boże Narodzenie. Zmusza mnie, abym do niego zadzwoniła. Abym odpowiadała na jego słowa bez załamania emocjonalnego w połowie konwersacji.

Ma zamiar skrzywdzić Fabiana.

I tego, tego bałam się bardziej niż cokolwiek innego mógłby mi zrobić.
Nie, nie, nie, nie, nie...

    Nie może skrzywdzić Fabiana. Nie może. Musi to być groźba bez pokrycia. Ponieważ w przeciwieństwie do mnie, Fabian nie zasługuje na żadne cierpienie. Już mu wystarczy dzięki mojej ucieczce z drzewa a nawet i na to nie zasługiwał. Więc jeśli on skrzywdzi Fabiana, będzie to jego największy błąd. Zaryzykowałby, że ktoś dowie się prawdy. On nawet nie jest świadomy tego, że Fabian już wie.

    Ale jeśli spróbowałby go skrzywdzić, stanęłabym między nimi i zrobiłabym wszystko, aby skupił się na mnie, a nie na Fabianie. Nie ma innej opcji. To oczywiste, że wolałby mieć kolejny powód aby mnie pobić, prawda? Ale problemy nadal nie znikają.

Święta.
Zadzwonić do niego.
Nie, nie, nie, nie....

- Nino?
Słysząc Amber, niemal wyskoczyłam z własnej skóry. Stała w drzwiach, spoglądając na mnie w lekkiej panice.
- Nino? - powtórzyła, ale tym razem szeptem - O Boże.
    Jak najszybciej podbiegła do mojej torby i zaczęła czegoś szukać. Po kilku sekundach, wróciła do mnie z Xanax w ręce. W panice nie była w stanie otworzyć buteleczki, więc opamiętała się, zwolniła i starała się zachować spokój. To oznacza, że pamiętała słowa Mary Uspokój się. Ona nie umiera, tylko ma atak paniki. To minie, a ty tylko bardziej ją stresujesz.
Wyciągnęła do mnie dłoń z pigułką, lecz moje ręce trzęsły się zbyt mocno, by móc ją uchwycić. Chwyciła moją dłoń bez uprzedzenia, aby ją ustabilizować i podała mi tabletkę, którą jak najszybciej połknęłam.
Nie pomogło to moim pędzącym myślom

Święta
Zadzwonić
Fabian
Nie, nie, nie, nie, nie...-

- Shhhh Nino - wyszeptała Amber, ujmując moje dłonie w jej - Nie mów nic, ranisz swoje struny głosowe. Muszą odpoczywać, pamiętasz?
    Uderzył we mnie szok, bo dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że mówię - słowo nie wydostawało się z moich ust co kilka sekund i miałam wrażenie, że moje gardło płonie. Nie mogłam przestać. Nie miałam nad tym kontroli, moje usta robiły to za mnie. Nie mogę, nie mogę, nie mogę...
Amber ścisnęła moją dłoń, próbując znów sprowadzić moją uwagę do tego. Zadziałało na tyle, że słyszałam jak do mnie mówi.
- Oddychaj głęboko. Oddychaj głęboko razem ze mną, dobrze? - Nabrała powietrze do płuc, przytrzymała chwilę i powoli wypuściła. Chciałam to powtórzyć, ale nie udało się
- Spróbuj jeszcze raz. Rób to co ja.

    Przy 6 próbie, udało mi się wziąć głęboki wdech. Pięć oddechów później, byłam uspokojona, albo przynajmniej przestałam się trząść i przestałam mamrotać pod nosem. Amber wypuściła powietrze z płuc z ogromną ulgą.
- Mogę zapytać cię, co spowodowało atak? - zapytała i moje oczy automatycznie wylądowały na kartce papieru leżącej metr ode mnie. Amber podążyła za moim wzrokiem i również spoczął on na liście
- Co to jest? - podniosła i zaczęła odwracać....
Wyrwałam jej z ręki.

    Wyrwałam kartkę a w jej dłoni pozostał tylko niewielki skrawek. Skupiłam się tylko na tym, że nie może ona przeczytać całości i nie zamartwiałam się o ten mały kawałek papieru. Ona nie może tego przeczytać. Nikt nie może tego przeczytać. Powiedziałaby komuś. Powiedziałaby Fabianowi. Muszę to zniszczyć.

    Sekundę później wybiegłam z pokoju zostawiając Amber kompletnie zdezorientowaną.
Moja kostka protestowała z każdym moim krokiem i wysyłała fale bólu wzdłuż całej nogi gdy schodziłam na dół, lecz ignorowałam to i biegłam aż dotarłam na parter. Do tej pory, Amber była w połowie drogi, krzycząc i pytając co się stało.
Jak to zniszczyć...

    Kątem oka zauważyłam to - kominek z strzelającymi płomieniami ogrzewającymi salon.
Podbiegłam do ognia i wrzuciłam list w płomienie. Gdy byłam pewna, że nikt nie będzie już w stanie tego wyciągnąć w całości, odwróciłam się.
    Wszyscy z akademika patrzyli się na mnie jakbym oszalała. Amber domagała się odpowiedzi dlaczego do cholery zareagowałam w ten sposób. Jednak ledwo słyszałam ją poprzez mój ciężki, chropowaty oddech.
    Po chwili, Amber spojrzała na skrawek papieru który pozostał w jej dłoni i zaparła dech w piersiach. Wiedziałam co tam było, długo przed tym, jak mi pokazała z wyraźnym pytaniem na ustach.
Do zobaczenie wkrótce
Twój kochający ojczym

    W sekundzie w której obróciła się do Fabiana - który również był w pokoju i zerwał się z swojego miejsca na kanapie w momencie w którym wbiegłam do salonu - pobiegłam na górę jakby goniło mnie same piekło, weszłam do pokoju i zamknęłam za sobą drzwi.

X

Gdy tego wieczoru Amber wróciła z kolacji, przyniosła mi talerz jedzenia i położyła na stoliku nocnym.
Nie zjadłam.

Po raz ostatni starała się ode mnie wyciągnąć co się stało.
Nie odpowiedziałam.

    A więc poszła spać, ja również. Gdy się obudziłam, Amber już nie było a sobotni blask słońca przedzierał się przez okna. Nie zadałam sobie trudu aby zejść na śniadanie, ale jednak namąciłam trochę w talerzu z - teraz już zimnym - jedzeniem z wczoraj.
    Starałam się odciągnąć myśli od ataku paniki i pracować nad rysunkiem dla Fabiana, gdy on sam wszedł do pokoju. Szybko schowałam malunek za plecy i chwyciłam książkę z hiszpańskiego, na który prawdopodobnie powinnam się teraz uczyć.

- Hej - powiedział delikatnie, patrząc na mnie, jakbym była zranionym, bezbronnym zwierzęciem gotowym do ucieczki... co dużo nie odbiegało od rzeczywistości.
- Nie przyszedłem tutaj, aby pytać cię o list, bo wiem, że i tak nie powiesz, ale wczoraj powiedziałaś, że poszłabyś ze mną do Silver Strings, a ja właśnie się szykuję, by tam iść. Victor powiedział, że dostanę pracę, jeśli potrafię grać, a już zagrałem mu trochę przez telefon i udzielam dziś pierwszej lekcji. Temu małemu chłopcu... Eddiemu? - przestąpił z nogi na nogę - Nadal chcesz iść?

    Zaskoczyła mnie jego postawa, ale szybko przytaknęłam. Mogę to użyć jako rozproszenie myśli i o ile nie będzie zadawał mi pytań na temat listu, pójdę z nim z ogromną przyjemnością.
- To świetnie. Będę czekać przy drzwiach wyjściowych, do zobaczenia za chwilę

X

- Witam w Silver Strings. Jeste... oh, to wy dwoje - przywitał nas szorstko Victor. Spojrzał na zegarek i skinął głową.
- Pięć minut wcześniej, bardzo ładnie - Wyszedł zza lady spoglądając na pokrowiec, który Fabian trzymał w ręce
- Opiekujesz się dobrze tą gitarą, młodzieńcze? - Fabian uśmiechnął się nerwowo i rozejrzał się po sklepie odpowiadając.
- Oczywiście proszę pana. Tak jak zrobiłbym to z każdym innym instrumentem. Jeszcze raz dziękuję za pracę
- Jeszcze jej nie dostałeś. Nie podnoś sobie nadziei - spojrzał na Fabiana, a potem na mnie - Masz wspaniałą dziewczynę, panie Rutter. Ta gitara nie należy do najtańszych.

Poczułam żar zalewający policzki a Fabian zaczął się jąkać.
- Oh, ona nie jest moją dziewczyną proszę pana. Jesteśmy przyjaciółmi.

Victor tylko potrząsnął głową i westchnął. Zdaje mi się, że słyszałam jak mówi dzieciaki tych czasów ale nie mam pewności.
- Możesz grać z tą złamaną ręką?
- Oczywiście, nadal mogę dobrze grać
- No to usiądź na tym krześle i zagraj jakąś piosenkę. Nie mam całego dnia na was.

    Fabian skinął i szybko usiadł na krześle wyjmując gitarę. Zaczął grać Fall For You, czyli piosenkę, którą słyszałam już wcześniej w jego wykonaniu. Victor intensywnie się wsłuchiwał ignorując nawet otwierające się drzwi. Ja jednak tego nie zignorowałam.
Do środka wszedł Eddie i jego mama.

    Uśmiechnęłam się i pomachałam, jednak nie spuszczając Victora z oczu. Nie ma szans, abym potrafiła obrócić się do niego plecami w najbliższym czasie, szczególnie gdy ma taką osobowość i ten czujny wzrok. Jeśli chodzi o Eddiego, nie bałabym się obrócić do niego plecami. Jest wesołym, uroczym dzieckiem, które jeszcze nie wie o problemach tego świata. Jest nieszkodliwy. Nie muszę się go bać.

- Niiiiiiiina - krzyknął, biegnąc w moim kierunku. Szybko pokazałam mu gestem, aby był ciszej, ale zrobiłam to z uśmiechem. Wskazałam mu Fabiana, który był teraz w połowie piosenki. Eddie zamilkł i wytrzeszczył oczy z zachwytu. Lekko pociągnął mnie za rękaw bluzki i wyszeptał:
- To mój nowy nauczyciel gry na gitarze? - przytaknęłam, a on się uśmiechnął - Ale fajnie.

    Pani Miller przywitała się ze mną cicho, ja odpowiedziałam skinięciem głowy, po czym znów skupiłam uwagę na Fabianie. Teraz kończył piosenkę. Zagrał kilka ostatnich akordów. Pomieszczenie na chwilę wypełniło się ciszą, po czym Victor wstał z krzesła.
- Było dobrze. Masz tą pracę. - powiedział. Fabian chciał zacząć mu dziękować, ale ten obrócił się i poszedł na zaplecze po drodze mówiąc To są twoi pierwsi klienci. Zajmij się tym dobrze, albo nie będziesz długo cieszył się tą pracą.
Cisza, która po tym nastała, została przerwana przez Eddiego

- Jest pan gwiazdą rocka? - Fabian zaśmiał się.
- Jestem na dobrej drodze. Nie występowałem jeszcze na żadnym koncercie, ale piszę własne piosenki - wytłumaczył

Eddie musiał zrozumieć to jako Jestem gwiazdą rocka, ponieważ zaczął podskakiwać.
- Mamo, będzie mnie uczyła gwiazda rocka! Gwiazda rocka! - znów skierował swoją uwagę na Fabiana, który teraz ostrożnie zakładał gitarę na plecy
- Jak masz na imię?
- Jestem Fabian Rutter. Możesz do mnie mówić pan Rutter albo po prostu Fabian
Eddie zmarszczył czoło
- Faaaabian. Fabian - testował brzmienie imienia. Uśmiechnął się - Chcę mówić do ciebie Fabian. Ja jestem Eddie Miller, ale mama mówi do mnie Eddison, kiedy jest na mnie zła.
- Tak, wiem. Nina opowiadała mi o tobie

Fabian podszedł do mnie i lekko położył dłoń na ramieniu
- Czujesz się w porządku z zostaniem tutaj, czy chciałabyś iść i usiąść na lekcji? - zapytał cicho - Przepraszam, że nie przemyślałem tego wszystkiego. Nie brałem pod uwagi Victora, pani Miller czy kogokolwiek, kto może tu przyjść.
    Otworzyłam usta by odpowiedzieć, po czym szybko je zamknęłam. Od kiedy mówienie, to moja automatyczna forma odpowiedzi? Fabian zdawał się być tak samo wstrząśnięty jak ja. Miałam zamiar przytaknąć, ale słysząc słowa Eddiego, zdrętwiały wszystkie mięśnie mojego ciała.

- Niiiiiina, mieliście już ślub?  - zapytał z szerokim uśmiechem - Nie wiedziałem, że poślubiłaś gwiazdę rocka!
Stałam jak słup soli, Fabian zaczął się jąkać, a pani Miller zaczęła przepraszać za pytanie swojego syna.

- Nie Eddie, nie jesteśmy małżeństwem - wyjaśnił Fabian, jego policzki zabarwiły się na czerwono.
- No to chodzicie ze sobą?
- Nie...
- Ale ona dała ci gitarę. Tak zrobiłaby właśnie dziewczyna.
- Jesteśmy tylko przyjaciółmi, to przyjacielski podarunek.
- Ale wy lubicie siebie nawzajem! - krzyknął, tupiąc nogą.

    Fabian westchnął, pomachał ręką, aby pani Miller przestała przepraszać i uklęknął przy Eddiem
- Powiem ci coś w sekrecie, dobrze? - pochylił się i wyszeptał coś, zdecydowanie za cicho, abym mogła usłyszeć. Eddie wytrzeszczył oczy, po czym zmarszczył brwi. Zaczął spoglądać to na mnie, to na Fabiana
- Ale dlaczego ona...
- Shhh. To sekret, pamiętasz?

    Gdy posłałam Fabianowi spojrzenie z wyraźnym zapytaniem co mu powiedziałeś, on tylko potrząsnął głową i uśmiechnął się gorzko.
- Powiedziałem mu prawdę.

    Zanim zdążyłam wyciągnąć notes, Fabian wziął Eddiego za rękę i poszli w kierunku przygotowanego pokoju, całą drogę komplementując małą gitarę Eddiego, a ja zostałam z panią Miller.

X

Droga powrotna taksówką, była cicha, napięta i to bez spektakularnego powodu.
- Nie będę ciebie pytać, o to, co było w liście, ponieważ wiem, że mi nie powiesz - zaczął temat. Odwróciłam od niego swój wzrok, próbując ignorować poczucie winy, wiercące dziurę w brzuchu, nawet gdy kontynuował
- Ale chcę abyś wiedziała, że jestem tutaj, aby móc cię wysłuchać, jakbyś chciała powiedzieć.

No proszę.
Jeszcze większe poczucie winy

Nie mogę ci powiedzieć. Nie mogę narażać cię jeszcze bardziej Chciałam to powiedzieć
Lecz zamiast tego, pozostałam cicho. On również. Przynajmniej, przez następne 5 sekund.
- Mogę się zapytać, czy groził ci? W liście? - zawahałam się, ale ostatecznie wyjęłam notes, na którym szybko nabazgrałam tak
Kątem oka zauważyłam, jak zacisnął pięści.
- Z jakiegoś szczególnego powodu?

Nie

Co za kłamstwo. Co za okropne kłamstwo.
- A więc nie jest zły za gitarę? - znów kątem oka zauważyłam, że skierował się do mnie. Ja nadal miałam odwrócony od niego wzrok.

Nie zorientował się, że pieniądze zniknęły

- Czyli czujesz się komfortowo, kłamiąc mi prosto w twarz. Cóż, myślę, że w twarz byłoby prawidłowym określeniem, gdybyś na mnie spojrzała - jego głos był gorzki. Chciałam zacząć protestować, ale on tylko potrząsnął głową
- Nie. Twój ojczym, ukrywał fakt o tym, że ciebie bije przez 12 lat. Jest ostrożny i sprytny. Zauważyłby zniknięcie tysiąca funtów z jego konta. Dlaczego mnie okłamujesz?

Nie odpowiedziałam

- Nie ufasz mi wystarczająco? - wymamrotał pod nosem, ale usłyszałam głośno i wyraźnie.

Oczywiście, że ci ufam, ale nie chcę, abyś się martwił lub aby dręczyło cię poczucie winy.

- Już i tak przecież czuję się winny, to jest dla mnie bez różnicy. Chcę, abyś była ze mną szczera, bez względu na konsekwencje.
Jeśli tylko mogłabym. Chciałabym. Ale nie mogłam.
- Więc, jest zły o gitarę?

Tak

- Jak bardzo zły?

Wystarczająco zły...

    Doskonale wiedział, że więcej się ode mnie nie dowie, toteż sobie odpuścił, a ja posłałam mu spojrzenie wypełnione ulgą i wdzięcznością
- Jest coś jeszcze, czym chciałabyś się ze mną podzielić?

    Oh, chciałabym mu powiedzieć niezliczoną ilość rzeczy, ale nie mogłam. Co było dalej napisane w liście? Nie. Groźba skierowana do niego? Zdecydowanie nie. Randka z Mark'em?

    O Boże. Nawet nie myślałam o Mark'u. Mam mieć randkę z Mark'em tydzień lub dwa po tym, jak Fabian wyznał swoje uczucia? Nawet nie chcę sobie wyobrażać jego reakcji. Byłby wściekły, przestałby ze mną rozmawiać, czy wcale by to go nie obchodziło?
Sama nie wiem, co byłoby gorsze.

    Zdałby sobie sprawę z tego, że byłam manipulowana i zostałam zmuszona do tej randki, czy wierzyłby w to, że to była moja decyzja?
- Nina? Nina! - Fabian lekko potrząsnął mnie za ramię, odciągając mnie od moich przemyśleń. Nadal czekał na moją odpowiedź, ale jego podejrzliwe spojrzenie na mnie mówiło mi, że moja cisza odpowiedziała za mnie

Nie. Jeśli będzie coś, co powinieneś wiedzieć, powiem ci

- Mhm - To było oczywiste, że mi nie wierzył i nie powinien. Przegryzłam wargę i napisałam więcej.

Przepraszam, ale przysięgam, że mam swój powód, by zatrzymać pewne sprawy dla siebie

Czytając to, Fabian się trochę zrelaksował
- Okej, to ja przepraszam. Po prostu martwię się o ciebie, a kiedy nie mogę cię chronić, źle na to reaguję.
Ludzie, którzy się o mnie martwią. To nadal dla mnie coś nowego i na dodatek dziwnego

W porządku. Chciałabym ci powiedzieć, ale nie mogę

- A mogłabyś powiedzieć komuś innemu? - zasugerował - Amber? Ucieszyłaby się, gdybyś chociaż raz się do niej zwróciła o pomoc. Nazywa cię ciągle BAF - Best American Friend
Amber... mogłabym jej ufać. Nie pisnęła słowa na temat mojego ojczyma, a on nie groził jej w liście

Zastanowię się nad tym

- To dobrze - zawahał się na chwilę - Powiedziała, że się odezwałaś. Przez przypadek. Mimo, że bardzo chciałbym usłyszeć twój głos, musisz pozwolić swoim strunom głosowym wyzdrowieć. Nie chcę, abyś nie była w stanie mówić, tylko dlatego, że posunęłaś się za daleko.

Też nie chcę. Nie sądzę, że znów to się przydarzy, więc bez zmartwień.

Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy

Zdaje się, że lubisz Eddiego

Od razu rozpromienił się, tak jak zakładałam
- Jest uroczy i ma zapał do nauki, co dobrze wróży. Ma też wrodzony talent - Zaśmiał się nerwowo - Przepraszam cię za tą całą sytuację z tematem ślubu. Był bardzo entuzjastycznie nastawiony, nie mogłem dużo zrobić.
Czułam, jak moje policzki stają się różowe

Nie szkodzi. Nie zrobił nic złego.

- Byłabyś dobrą matką -  Zaskoczona wytrzeszczyłam oczy, a on się uśmiechnął - Świetnie radzisz sobie z Eddiem. Byłaś bardzo naturalna przy nim w sposób w który nie potrafisz być z innymi, nawet ze mną

Nie mam czego się bać przy nim

- Tylko chciałbym, abyś tak samo sądziła o mnie - wymamrotał tak cicho, że ledwo słyszałam. Nawet nie wiedziałam, czy miałam to usłyszeć, więc nie odpowiedziałam, dopóki znów się nie odezwał
- Czy kiedykolwiek chociaż myślałaś o własnych dzieciach?
Poczułam ścisk w brzuchu na samą myśl o dziecku

Własne dziecko, oznacza... zrobienie go. Nie sądzę, że wyszłoby to na dobre

    Dzięki Bogu, on myślał profilaktycznie i zaczął kupować nielegalnie pigułki antykoncepcyjne. Byłabym nastoletnią matką, rok zanim zostałabym nastolatką, a do tej pory, miałabym piątkę dzieci dorastające pod taką samą "opieką" jak ja, odkąd skończyłam 4 lata.
Nie
Może i ja zasługuję na bicie, ale moje dzieci nie i za cholerę nie pozwoliłabym mu położyć na nich palca

-... adoptować. Mogłabyś uratować dziecko przed życiem w sierocińcu - powiedział Fabian, po raz kolejny odciągając mnie od moich przemyśleń. Potrząsnęłam głową, zanim zdążył kontynuować.

Byłabym okropnym rodzicem. Nie miałam normalnego dzieciństwa, aby brać z niego przykład.

- Ale masz naturalny instynkt macierzyński

I mój instynkt powstrzymał by mnie od adopcji. Jeśli umarłabym, moje dziecko zostałoby pod opieką mojego ojczyma, lub trafiłoby do domu dziecka. Nie szykuję się na to, abym miała męża, a nawet jeśli, nigdy bym mu nie zaufała, jeśli chodzi o dziecko. Moja mama tak zrobiła i zobacz co się stało ze mną

- Jeśli będziesz miała męża, nigdy nie skrzywdziłby twojego dziecka. Zanim zaufałabyś mu wystarczająco, aby go poślubić, zajęłoby to całe lata. Przez ten czas, wyłapałabyś jego każdą, ewentualną złą intencję.

    Z jakiegoś powodu, temat ślubu i dzieci stał się zbyt osobisty, zbyt realny. Dotarło to do niego w tym samym momencie, co do mnie. Szybko odwróciliśmy od siebie wzrok.
Pozostaliśmy w napięciu i ciszy, aż taksówka zatrzymała się przy akademii. Zapłaciliśmy i poszliśmy wzdłuż chodnika.

Przy wejściu do domu czekał Mark
- Nina! - zawołał i pomachał nam. Fabian postał mi zdezoriwntowane spojrzenie ale nie skomentowałam, tylko odmachałam Mark'owi. Podeszliśmy do niego, a ten się uśmiechnął
- Hej, mogę z tobą porozmawiać?  - przytaknęła, ale Mark spojrzał na Fabiana i dodał - W 4 oczy?

    Fabian podniósł brew i spojrzał na mnie z wyraźnym zapytaniem, czy jestem z tym w porządku. Ponownie przytaknęłam a on tylko ostrzegawczo spojrzał na Mark'a przed wejściem do domu
- Chciałbym porozmawiać o naszej randce. Co myślisz o przyszłej sobocie? Pomyślałem, że moglibyśmy iśc do pobliskiej pizzeri. Mają najlepszą pizzę na świecie...

Cóż, muszę spojrzeć też na dobrą stronę. Przynajmniej randka na którą idę z przymusu, będzie się składać z dobrego jedzenia.

Założyłam swoją uśmiechniętą maskę i skinęłam. On wyszczerzył się szeroko
- Słodko. Wrócimy przed godziną policyjną, więc bez obaw.

Miał zamiar już odejść, ale zatrzymał się i odgarnął kosmyk włosów, który opadł na moją twarz
- Na prawdę jesteś ładna. Pod tymi bluzami i luźnymi swetrami które ubierasz, aby się ukryć, jestem pewien, że jesteś równie piękna - Wyprostował plecy - Uh... okej. Wpadnę po ciebie o 19, dobrze?

    Byłam tak oszołomiona jego zachowaniem  i słowami, że nie mogłam się ruszyć. Uśmiechnął się i odszedł, zostawiając mnie, abym stała bez ruchu długo po tym, jak zniknął z zasięgu mojego wzroku.

X

Fabian's POV

Amber czekała na mnie i na Ninę w korytarzu.
- Więc? Dostałeś pracę? Nie, no to oczywiste, że masz tą prację, ale polubiłeś pierwszego ucznia? Jaki jest ten właściciel? Jest tak ponury, jak brzmiał przez telefon? Co z Niną; co robiła? A o wilku mówiąc, to gdzie ona jest? - pytania lały się jak woda z kranu. Gdy w końcu skończyła, wychyliła się, jakby spodziewała się Niny stojącej za moimi plecami

- Jest na zewnątrz z Mark'em
- Mark'em? - oburzyła się - Zostawiłeś ją samą z Mark'em?
Otworzyłem drzwi, aby mogła zobaczyć Ninę która 'rozmawiała' spokojnie z Mark'em na końcu chodnika.

- Widzisz? Nic jej nie jest. Poprosiła mnie, abym poszedł i uszanowałem to. Ufam jej. Była spokojna - Amber nie wyglądała na zadowoloną, ale zamknęła drzwi
- Więc.... - spojrzała na mnie, oczekując odpowiedzi. Westchnąłem
- Tak, dostałem tą pracę. Uwielbiam swojego pierwsze go ucznia. Ma na imię Eddie, ma 7 lat i shippuje Fabinę prawie tak mocno jak ty - kontynuowałem, zanim zdążyła zapytać - Victor jest ekstremalnie ponury, ale lubię go. A Nina miała się dobrze. Ma świetny kontakt z Eddiem

    Po raz kolejny, przed oczami miałem jej uśmiech, gdy machała Eddiemu. Była tak bardzo otwarta w stosunku do niego, w sposób w który żadko była w stosunku do mnie a co dopiero do innych. Na prawdę byłaby wspaniałą matką, nie zważając na jej poglądy.
    Gdy przypomniałem sobie o naszej rozmowie, poczułem ciepło zlewające się po policzkach. Temat dzieci stał się tak osobisty, że zdawało się, jakbyśmy rozmawiali o naszej przyszłości. Razem.
- Co masz na myśli mówiąc, że Eddie shippuje Fabinę prawie tak mocno jak ja? - zapytała wyglądając na zdezorientowaną i podekscytowaną jednocześnie, myśląc o potencjalnym kompanie w shippowaniu.
- Chodzi o to, że Eddie zapytał nas, czy jesteśmy małżeństwem i nie chciał przestać o tym mówić, dopóki nie powiedziałem mu, że Nina mnie nie lubi.

Pisk Amber prawie rozerwał mi bębenki
- Muszę poznać tego dzieciaka! Mu.... czekaj. O co chodzi z tym, że Nina cię nie lubi?
Spojrzałem na nią, jakby oszalała
- Ambs, Nina mnie nie lubi - wyjaśniłem powoli. Amber zaparła dech w piersiach
- Jezuuu, czasami jesteś cholernym idiotą! Myślisz, że dlaczego przychodzi z wszystkim do ciebie? Myślisz, że dlaczego odezwała się, aby cię uratować, ufa ci, przytuliła?
Schowałem twarz w dłoniach

- Twoje shippowanie wykracza już poza granice rozumu. Myślisz, że mogłaby polubić jakiegoś chłopaka bez lat zdrowienia i terapii? Była... - zniżyłem ton - ...bita i gwałcona przez prawie 13 lat. Nie pozwoli sobie na polubienie kogoś, przez jeszcze długi czas. Nie lubi mnie. Zaakceptowałem to.
- Patricia i Joy wcale nie były w błędzie, gdy zasugerowały Ninie, że cię lubi. To było po prostu za wcześnie. Widziały tą iskierkę. Teraz ta iskierka zamienia się w pożar. Przyjaciele nie kupują gitary wartej 1 000 funtów - Jej twarz nagle się rozjaśniła i zacząłem bać się , widząc jej skupione, złowieszcze spojrzenie.
- Amber... - zacząłem z czystą przestrogą wypełniającą mój głos, a nawet nie wiedziałem o czym myśli. Zignorowała mnie.
- Muszę sprawić, abyś zdał sobie sprawę z tego, że Nina cię lubi - powiedziała rozmarzona - Muszę sprawić aby ona zdała sobie sprawę z tego, że cię lubi! - zaklaskała i cicho pisnęła - Oh, zaczyna się. Zaczyna się!

Wytrzeszczyłem oczy
- Co się zaczyna?
- Misja. Fabina! - widząc moją niespokojną reakcję, uśmiechnęła się szeroko - Oh, nie masz powodu do obaw. Mam tyko zamiar uświadomić ją o jej własnych uczucich. Może zamknę was razem w pokoju. Może spróbuję, aby poczuła się zazdrosna.

Zajęczałem i znów schowałem twarz w dłoniach
- Amber, proszę...-
- Nie - zachichotała - Nie ma mowy. To zapowiada się dobrze. Misja Fabina właśnie się zaczyna! Maro, Patricio, Joy idę do was! - zawołała - Musimy coś rozplanować!

    Pobiegła na górę i wzięła coś ze swojego pokoju, zanim weszła do pokoju pozostałych dziewczyn.
Po chwili weszła Nina, wyglądając na lekko wstrząśniętą i rozkojarzoną. Przestraszyła się, gdy mnie zobaczyła, po czym szybko przeszła obok mnie. Zmartwiony, zmarszczyłem czoło
- Nino? Coś się stało? - szybko potrząsnęła głową.
Wyjrzałem przez okno, ale Mark'a już tam nie było.

    Boi się tego chłopaka, nawet gdy nie krzywdzi jej fizycznie. A ja nie zapomniałem, jak wyglądało ich pierwsze spotkanie. To on spowodował jej pierwsze załamanie w tej szkole. Był też jej pierwszym pocałunkiem, nie licząc ojczyma.

Nie lubię go
Nie ufam mu
Nie chcę, aby był przy Ninie.

    A więc, postawiłem sobie cel - Mark był jej pierwszym pocałunkiem, tak, ale jak cholera, nie będzie też i drugim. Nie, jej drugi pocałunek będzie jej wyborem. Będzie coś dla niej znaczył. Będzie słodki i romantyczny i uśmiechnie się po nim. Będzie to pocałunek, który będzie chciała powtórzyć.
I to miejsce było zarezerwowane dla mnie. To ja chcę sprawić, aby uśmiechnęła się podczas pocałunku. Ja i tylko ja.

O tak
Misja Fabina właśnie się zaczęła

XXXX

Yay, mamy to! Witam wszystkich po dwóch tygodniach, jak one minęły? Ja w końcu zaczynam ferie! 

Co sądzicie o tym rozdziale? Atak Niny? Pytanie Eddiego? Rozmowa w taksówce? Mark? I w końcu - pomysł Amber i przemyślenia Fabiana? Zostawcie wszystko w komentarzach

Dopóki pamiętam - tak jak kilka osób prosiło, przekazałam autorce Wasze podziękowania za Scarred i Deffy również kazała przekazać Wam podziękowania za te słowa :)

Co w następnym rozdziale? Nie mogę dużo zdradzić, ale będzie kilka mało oczekiwanych zwrotów. Macie może jakąś własną teorię? Chętnie ją przeczytam!

Następny rozdział: 27/02/16

Mam nadzieję, że przez ferie nadrobię trochę tłumaczenie, bo nadal tkwię w 33 rozdziale.... Jakieś komentarze motywacyjne? Pamiętajcie też, że 7 komentarzy = spojler!

PS

KONIECZNIE musicie posłuchać nowy cover Brada (aka Fabian) - Hello, w nieco cięższym brzmieniu. Cudo, przysięgam

<klik>

Kocham Was, Klaudia xx